Strach jako motor napędowy

Z doświadczenia... 

Zdaje mi się śmiesznym zaczynać od owego stwierdzenia. Przynajmniej w moim mniemaniu. 

Nie oszukujmy się. Mam niespełna dwadzieścia dwa lata. 

Może i biorąc pod uwagę mój wiek, pewne całkiem "spore" doświadczenie posiadam, owszem, jednak patrząc na średnią długość życia mężczyzn w Europie, jest to kropla w morzu całkowitego doświadczenia zdobytego w życiu.

Jednak mimo posiadanej przeze mnie tylko przysłowiowej "kropli", zauważyłem pewną  całkiem logiczną zależność. 

Nie jestem najgłupszym gościem, więc pierwsza reakcja była w stylu "no proszę... drugi Kolumb z Ciebie". 

Mam na myśli zależność, że to, co powoduje u nas strach, potem owocuje szczęściem a to, czego w jednym momencie się boimy za chwile potrafi przeobrazic sie w uczucie spelnienia i satysfakcji. 

Jest to oczywiście względne i nie znajduje zastosowania w każdej sferze życia, a jednak uważam, że rządzi w zdecydowanej większości. 

Może nie każdy przyzna mi racje, może ktoś ma na to inny pogląd, jednak dla mnie strach jest zdecydowanym motorem napedowym. 

Po dłuższym zastanowieniu się, byłbym w stanie poprzeć tą tezę conajmniej kilkudziesięciorgiem sytuacji z mojego życia, które by posłużyły za całkiem solidne argumenty. 

Stety lub niestety tego nie zrobię. Nie czuję takiej potrzeby. 

Jedyną potrzebą było podzielenie się tym z kimkolwiek. 

Jeśli ktoś to przeczyta, mam to za pewnik, że pomyśli "Jasne, nie czujesz takiej potrzeby, raczej pisać Ci się nie chce!". 

Tak? No to chybiłeś/aś. 

Sytuacje, które bym opisał, wolę sobię zostawić na inne, bardziej obszerne blogi. 

Znajdzcie własne argumenty z waszego życia, pasujące do tematu "Strach jako motor napędowy" i się nimi ze mną podzielcie w komentarzach.

Piszę to dla siebie, ale fajnie wiedzieć, że nie tylko więc jeśli już tu jesteś, zostaw coś po sobie. Do następnego, cześć!